Τι είδους συλλαλητήρια χρειάζονται;

του Όθωνα Κουμαρέλλα

Το «σκοπιανό» άγγιξε ευαίσθητες χορδές. Το μέγεθος του πλήθους το απέδειξε. Το ότι πολλοί προσπάθησαν να το εκμεταλλευτούν είναι αντικειμενικό και αναπόφευκτο σε τέτοιες περιπτώσεις. Όπως και η καταφανής προσπάθεια για να υποβαθμιστεί το γεγονός, μετά την έκπληξη που προκάλεσε και προκαλεί η μαζική συμμετοχή του κόσμου.

Πρώτα ξεκίνησε η μαζική προπαγάνδα για να συκοφαντηθεί η κινητοποίηση, ότι δήθεν πρόκειται για εθνολαϊκιστικό ξέσπασμα κάποιων ακροδεξιών, αν όχι πούρων φασιστών. Ναι, υπήρξαν και υπάρχουν κι αυτοί, και είναι ισχνή μειοψηφία, που απλά κραυγάζει κι ακούγεται περισσότερο απ’ όσο φτάνει η πραγματική απήχησή τους στον λαό. Οι εκατοντάδες χιλιάδες κόσμου στη Θεσσαλονίκη απέδειξε περίτρανα το γεγονός, ότι πρόκειται για κάτι πιο σημαντικό και βαθύ απ’ αυτό που πολλοί θα ήθελαν, είτε από τη δεξιά, είτε από την «αριστερά». Έτσι, η προπαγάνδα κατέρρευσε!

Μετά αρχίσανε τα άλλα λόγια να αγαπιόμαστε. Τα ναι μεν αλλά…. Ότι δεν είναι ο κόσμος, αλλά οι διοργανωτές με τις «ύποπτες» επιδιώξεις τους….

Ούτε αυτό μπόρεσε να πάει μακριά! Όταν επικεφαλής τίθεται το μοναδικό εναπομένον σύμβολο του Έθνους και του λαού ο Μίκης, ποιος μπορεί να μιλάει σοβαρά για «ύποπτες» επιδιώξεις; Η κοινωνία «βράζει» κι όλοι περιμένουν.

Έτσι επιστρατεύθηκε το τελευταίο «όπλο» που απέμεινε. Η από καθέδρας διδασκαλία και το κούνημα του δακτύλου στο «άτακτο», αν όχι και ανεπίδεκτο μαθήσεως «πόπολο» από τους αυτόκλητους «δασκάλους» και καθοδηγητές του.

Κάνοντας την ανάγκη φιλότιμο, παραδέχονται: Ναι, εντάξει υπάρχει και το «σκοπιανό» με ό,τι αυτό σημαίνει, αλλά είναι το έλασσον και όχι το μείζον.

Άλλα είναι τα σοβαρά και τα σπουδαία.

Ότι χρειάζονται συλλαλητήρια, αλλά όχι τέτοια!

Ότι με την κινητοποίηση για τη Μακεδονία «θάβονται» όλα τα άλλα σημαντικά ζητήματα, όπως η αποικιοποίηση της χώρας μέσω του χρέους, η οικονομική καχεξία, η ανεργία, μέχρι τα σπίτια που χάνονται στους πλειστηριασμούς.

Αναρωτιούνται υποκριτικά: «Μα δεν είναι αυτοί λόγοι για συλλαλητήρια και για κάθε είδους κινητοποίηση; Το «σκοπιανό» μας μάρανε;» Και απαντούν οι ίδιοι στον εαυτόν τους. Τα συλλαλητήρια για το «Μακεδονικό» είναι διαφυγή από την πραγματικότητα! Χρησιμοποιούνται από το «σύστημα» για αποπροσανατολισμό από τα κυρίαρχα.

Τέτοιος ιησουιτισμός και τόση υποκρισία, αν όχι και πολιτική ηλιθιότητα συνάμα. Από όλους αυτούς που εξακολουθούν να πιστεύουν μόνο στη δική τους αλήθεια. Το ότι ίσως παραμένουν ολότελα στο περιθώριο αποκομμένοι από την κοινωνία, τις ανάγκες και τις αγωνίες της, ούτε καν που το αντιλαμβάνονται. Ούτε καν τους περνάει η σκέψη, ότι ο κόσμος επιζητούσε μια αφορμή, που οι ίδιοι είναι ανίκανοι να του τη δώσουν.

Είναι τόσο πολύ εγκλωβισμένοι στα «θέσφατα» της ιδεοληψίας τους, που δεν αντιλαμβάνονται ότι ακριβώς (μετά από 8 χρόνια κατοχής και ανατροπής των ελπίδων της), η κοινωνία έψαχνε κάτι με πολύ υψηλότερο συμβολισμό από το μεροκάματο, τη σύνταξη, ή τη δουλειά για να «ενωθεί» και να κινητοποιηθεί μαζικά και να εκφράσει την αντίθεσή της σε όλα αυτά, που οι ίδιοι εννοούν, και άλλα τόσα που ρίζα τους έχουν την ξένη εξάρτηση και την ξενοδουλεία των εκάστοτε κυβερνώντων. Να κινητοποιηθεί μαζικά ενάντια στην πλήρη καταρράκωση κάθε έννοιας και ίχνους εθνικής ανεξαρτησίας και της ίδιας της λαϊκής κυριαρχίας, είτε πρόκειται για τα μνημόνια, είτε για τις ιμπεριαλιστικές επιδιώξεις των μεγάλων δυνάμεων, είτε μαζί και σε συνδυασμό με αυτά στη μετατροπή της χώρας σε χώρο -τεμαχιζόμενη σε ειδικές οικονομικές ζώνες απόλυτης εκμετάλλευσης. Και δεν θα επιλέξει κανείς τι θα αποτελέσει για το λαό αυτήν την αφορμή…..

Ξεχνούν ότι είναι ο ίδιος αυτός λαός που κινητοποιήθηκε μαζικά για όλα αυτά που σήμερα οι ίδιοι ισχυρίζονται ότι ο λαός δεν κινητοποιείται. Κι όμως κινητοποιήθηκε μαζικά στις πλατείες το 2011 και ζήτησε δημοκρατία. Και τότε ακροδεξιό και φασίστα τον χαρακτήριζαν, γυρίζοντάς του την πλάτη και βάζοντας το κεφάλι τους στην άμμο. Διότι τον φοβούνται! Ξεχνούν την προδοσία του 2015, όταν πάλι αυτός τούτος ο λαός με 62% τάχθηκε βροντερά κατά των μνημονίων, έχοντας πλήρη επίγνωση των επιπτώσεων της επιλογής του.

Ξεχνούν τα πάντα, και ερμηνεύουν κατά το δοκούν, διότι τούτον το λαό δεν μπορούν να τον ελέγξουν!

Να τον προδίδουν μόνο μπορούν και ξέρουν! (Αλλά μια του κλέφτη, δυό του κλέφτη, τρεις και η κακή του μέρα, λέει ο «αγράμματος» λαός μας!).