Είναι θλιβερό το θέαμα της Αθήνας (αλλά και των Σκοπίων) να
ψάχνουν πως θα παρακάμψουν τη λαϊκή θέληση ώστε να ικανοποιήσουν τις επιθυμίες
του επικυρίαρχου, τις επιθυμίες των ΗΠΑ. Τα Σκόπια εκβιάζουν με δημοψήφισμα για
να κάνει υποχωρήσεις η Αθήνα. Οι σκοπιανοί ξέρουν ότι η Αθήνα έχει αναλάβει
δεσμεύσεις να επιλυθεί το θέμα. Και ότι αν κάνουν δημοψήφισμα θα αναγκαστεί να
κάνει το ίδιο και ο Τσίπρας. Οπότε δεν θα γίνει δεκτό Όνομα με τη λέξη
Μακεδονία, τα Σκόπια δεν θα μπουν στο ΝΑΤΟ, θα θυμώσουν οι ΗΠΑ και θα ρίξουν
την ευθύνη στην Αθήνα. Τα Σκόπια με τον μετριοπαθή (!) Ζάεφ ίσως πιστεύουν ότι
με αυτά είναι ισάξιοι του Μέτερνιχ. Αν όλα αυτά δεν γίνουν οι «Ζάεφ και
συνεργάτες» τους έχουν γραμμένους τους «Μακεδόνες» (και Αλβανούς) υπηκόους. Θα
βάλουν την υπογραφή τους εκεί που επιθυμεί ο Μεγάλος Σύμμαχος. Ας τους
αναγνωρίσουμε το ελαφρυντικό ότι είναι μικρό και εύθραυστο Κράτος και του
επιβλήθηκε με το έτσι θέλω ένας Προστάτης, όπως στο πρώτο ελεύθερο ελληνικό
κρατίδιο μετά την Επανάσταση του 1821.
Στην Αθήνα, όμως, την Ευρωπαία Αθήνα που βγαίνει
θριαμβευτικά από τα Μνημόνια, κατά πως λένε οι ιθύνοντες, το θέαμα είναι
ιλαροτραγωδία. Όχι επειδή υπάρχει κυβέρνηση μιας Αριστεράς που έχει αποκηρύξει
την ανελεύθερη Σοβιετία πάνω από μισό αιώνα και έχει αναπεπταμένη τη σημαία των
ανθρώπινων δικαιωμάτων, όπως η ελευθερία της έκφρασης, με επικεφαλής τον
Τσακαλώτο και τους 53. Αυτά τα έχουμε ξεπεράσει. Αλλά επειδή τα ΜΜΕ, υπό την
Δαμόκλειο Σπάθη της Έγκρισης της πολυπόθητης Άδειας, κατάπιαν κυριολεκτικά ένα
συλλαλητήριο της τάξης του ενός εκατομμυρίου ανθρώπων. Το έπνιξαν κυριολεκτικά
προδιαγράφοντας το χρώμα της πληροφόρησης όταν θα εκπέμπουν και με την Άδεια
της Αστυνομίας, νόμιμα. Η κυβέρνηση και ο Πολάκης μίλησαν τη Δευτέρα για
90-100.000 διαδηλωτές όταν το BBC είδε, την Κυριακή, ένα εκατομμύριο και το
κανάλι R1 της Ιταλικής τηλεόρασης 800 χιλιάδες, το λιγότερο.
Με το δημοψήφισμα η κυβέρνηση και προσωπικά ο πρωθυπουργός
έχουν αποδείξει ότι ξεπερνάνε με ψυχική άνεση κάθε αντίρρηση και κάθε δυσκολία
που μπορεί να προβάλλει ο λαϊκός παράγων. Αλλά τότε υπήρχε ακόμα κάποιο απόθεμα
ελπίδας και στοιχειώδους εμπιστοσύνης. Τώρα ακόμα και οι πιο αισιόδοξοι από
τους κυβερνώντες δεν μπορούν να βασίζονται σε κάτι τέτοιο. Η απόφαση για το
Όνομα είναι μπροστά μας και οι εκλογές έπονται.
Οι προσπάθειες της κυβέρνησης, της Εκκλησίας, της ΝΔ και του
ΚΚΕ να υποστηρίξουν την ΑΠΟΧΗ από το συλλαλητήριο (ή την συμμετοχή ως
«προσωπική» επιλογή) ήταν ασφαλώς συγκινητικές, ως απόδειξη εθνικής ομοψυχίας,
αλλά αποδείχθηκαν εντελώς αναποτελεσματικές. Προφανώς γι’ αυτό κανείς δεν
βρέθηκε να τις επαινέσει ως θεάρεστες και εθνικά χρήσιμες. Είναι ομολογουμένως
η πρώτη φορά που ο λαός απομονώθηκε τόσο φανερά και ανενδοίαστα από το σύνολο
της πολιτικής, θρησκευτικής, κοινωνικής και πνευματικής ηγεσίας. Είναι η πρώτη
φορά που η ηγεσία του τόπου κήρυξε, με μια φωνή και μια ψυχή, άχρηστη την
παρουσία του κόσμου για την επίλυση ενός εθνικού θέματος, ενός θέματος που
αφορά όλους μας και τον καθένα. Και είναι η πρώτη φορά που ο κόσμος, εθνικά
ενωμένος, αδιαφόρησε και στην πράξη αντιτάχθηκε στις προτροπές της ηγεσίας. Αν
η συγκυρία το επιτρέψει η απομόνωση που περιγράφω μπορεί να μετατραπεί σε
αντίθεση και σε συνολική απόρριψη με άγνωστες συνέπειες. Αν υπάρχουν έστω και
ελάχιστοι μυαλωμένοι στον τόπο θα πρέπει να ανησυχούν.
Όλα αυτά, διαπραγματεύσεις, συλλαλητήρια κλπ, έχουν ως
υπόβαθρο μια αυταπάτη: την ιδέα ότι η Υπερδύναμη έχει ανάγκη από προσχήματα για
να εφαρμόσει τα υποτίθεται σκοτεινά σχέδιά της εναντίον μας. Έχει, όμως,
αποδείξει το αντίθετο. Μάρτυρας τα ανύπαρκτα όπλα μαζικής καταστροφής του
Σαντάμ. Τα όπλα ήταν ανύπαρκτα αλλά η εισβολή στο Ιράκ έγινε και η χώρα
διαλύθηκε όπως καταστράφηκε και η Λιβύη και δολοφονήθηκε ο Καντάφι με εξίσου
ασύστατα επιχειρήματα. Είναι προφανές ότι αν οι ΗΠΑ έχουν σχέδια για την Ελλάδα
θα τα εφαρμόσουν και δεν έχουν ανάγκη το Σκοπιανό ως πρόσχημα. Είναι κι αυτό
ένας λόγος για λιγότερες υποκλίσεις, γονυκλισίες και σφάξε με αγά μου ν’
αγιάσω. Αλλά χαρακτηριστικό γνώρισμα των προτεκτοράτων είναι πρώτον ότι τους
έχει αφαιρεθεί η ικανότητα να σκέπτονται και δεύτερον ξέρουν ότι οι υποκλίσεις
και γονυκλισίες είναι απαραίτητο αξεσουάρ της ύπαρξής τους. Τις κάνουν, λοιπόν,
εκεί που χρειάζεται αλλά καλού-κακού και εκεί που είναι αχρείαστες,
προσφέροντας θέαμα θλιβερό.