 |
Αν μη τι άλλο πρέπει να αναγνωριστεί στο Γάλλο πρόεδρο ότι
ξέρει να μετατρέπει τις κρίσεις σε ευκαιρία.
|
του Λεωνίδα Βατικιώτη
Από τη μια υπάρχει το
αδιέξοδο στις συνομιλίες για το σχηματισμό κυβέρνησης στη Γερμανία που εκ των
πραγμάτων έχει παγώσει όλες τις εξελίξεις στην Ευρωπαϊκή Ένωση, τουλάχιστον σε
επίπεδο επίσημων διεργασιών κι αποφάσεων. Πεδίο δόξης λαμπρό λοιπόν για όσους
ηγέτες εποφθαλμιούν την γερμανική πρωτοκαθεδρία, προσθέτοντας στα στενά κρατικά
τους συμφέροντα κι ολίγην ευρωπαϊκή υπεραξία. Κι από την άλλη υπάρχει η
αντι-κινέζικη υστερία που έχει καταβάλει τον Λευκό Οίκο, σε βαθμό τέτοιο ώστε
να θεωρείται θέμα χρόνου το ξέσπασμα ενός εμπορικού πολέμου μεταξύ των δύο
οικονομικών υπερδυνάμεων. Νέο πεδίο δόξης λαμπρό για ισχυρές δυνάμεις που
επιζητούν πεδία οικονομικής συνεργασίας. Κι αν υπάρχει αμφιβολία για το τι
είχαν στο πίσω μέρος του κεφαλιού τους τόσο ο Εμμανουέλ Μακρόν όσο κι Σι
Τζινπίνγκ, το αποσαφήνισε ο υψηλός προσκαλεσμένος του Πεκίνου που μάλλον όχι
τυχαία ήταν ο πρώτος ξένος ηγέτης που επισκέφθηκε το Πεκίνο το νέο χρόνο κι ο
πρώτος ξένος ηγέτης που το επισκέπτεται μετά το πολύ σημαντικό 19ο συνέδριο του
κόμματος, λέγοντας στα μανδαρίνικα: «Να κάνουμε τον πλανήτη μας μεγάλο ξανά»,
παραφράζοντας το σύνθημα του Ντόναλντ Τραμπ «να κάνουμε την Αμερική μεγάλη
ξανά»!
Στις επίσημες ομιλίες τους και οι δύο ηγέτες τόνισαν τη
σημασία των πολυμερών διεθνών οργανισμών, όπως ο ΟΗΕ, δηλώνοντας με αυτό τον
τρόπο ότι θα συνεχίσουν να στηρίζουν το έργο και να σέβονται τις αποφάσεις
τους. Αντίθετα προφανώς από τις ΗΠΑ που μετά την αναγνώριση της Ιερουσαλήμ ως
πρωτεύουσας του Ισραήλ και την απόφαση των Ηνωμένων Εθνών εναντίον τους θα
εντείνουν την μονομερή δράση, εκτός κι ενάντια από τις αποφάσεις των διεθνώς
αναγνωρισμένων οργανισμών.
Το έδαφος της γαλλο-κινέζικης συνεργασίας έχει ήδη στρωθεί
από την στροφή της χώρας του Μάο σε ένα μοντέλο εντατικής οικονομικής ανάπτυξης
που επενδύει στο …αύριο. Για παράδειγμα, πράσινες βιομηχανίες (από ανακύκλωση
μέχρι ανανεώσιμες), τεχνητή νοημοσύνη, υπηρεσίες υγείας και τράπεζες. Σε αυτό
το πλαίσιο, η εχθρική στάση των ΗΠΑ απέναντι στην Κίνα διευκολύνει τα σχέδια
οικονομικής διείσδυσης των Ευρωπαίων. Άμεσα επιτρέπει στον Μακρόν να
διεκδικήσει το άνοιγμα συγκεκριμένων αγορών που θα επιτρέψουν να μειωθεί το
εμπορικό έλλειμμα της Γαλλίας, στο πλαίσιο των διμερών τους σχέσεων, ύψους 36
δισ. δολ. Επιπλέον, το χέρι φιλίας που τείνει το Παρίσι στο Πεκίνο που είναι
στριμωγμένο στη γωνία εξ αιτίας των αλλεπάλληλων αμερικανικών καταγγελιών κι
ερευνών για βιομηχανική κατασκοπία διεκδικεί κομμάτι κι από την πίτα των έργων
αξίας 1 τρισ. δολ. που περιλαμβάνονται στο κινέζικο πρόγραμμα - μαμούθ για την
ανάπτυξη υποδομών, με το οποίο το Πεκίνο θέλει να προωθήσει την οικονομική και
γεωπολιτική του επιρροή.
Απόρροια όλων αυτών ωστόσο είναι η διαμόρφωση ενός νέου
παγκόσμιου οικονομικού χάρτη, που ανατρέπει τις μεταπολεμικές σταθερές που αναδείκνυαν
ως κόμβους και σημεία σταθερότητας τις ευρωατλαντικές σχέσεις ή την περίφημη
Τριάδα, που περιελάμβανε και την Ιαπωνία. Ως κύρια τάση του αυτή τη στιγμή (κι
όχι χωρίς εμπόδια) έχει την ανάπτυξη κάθε φύσης δεσμών στο σταθερό ευρωασιατικό
έδαφος, αποκλείοντας τις ΗΠΑ. Άλλες φορές κατόπιν δικής τους επιλογής, άλλες
φορές όμως όχι. Μόνο που σπάνια τέτοιου είδους μετακινήσεις πραγματοποιούνται
ειρηνικά κι αναίμακτα…
από το «Νέα Σελίδα»