Τον τελευταίο καιρό, με αφορμή ένα
άρθρο περί νέας δραχμής, αναπτύχθηκε ένας ιδιότυπος -και αρκετά «σκληρός» θα
έλεγα- διάλογος μεταξύ ορισμένων υποστηρικτών του εθνικού νομίσματος και μιας πλευράς
από τους πολέμιούς του.
Είναι αλήθεια, ότι στις αναλύσεις μας, αποφεύ-γουμε γενικά τη
χρησιμοποίηση τεχνικών όρων που το ευρύ κοινό δεν γνωρίζει -ούτε το οφείλει- και
ενδεχομένως του δημιουργούν μεγαλύτερη σύγχυση, πέραν του εντυπωσιασμού -που με
τη σειρά του, μπορεί να επιδιώκεται από ορισμένες πλευρές- μέσα από αυτή την παράθεση
δύσκολων τεχνικών όρων. Και αυτό, διότι δεν επιδιώκουμε την επίδειξη γνώσεων, ούτε
τη δημιουργία σύγχυσης, αλλά την ενημέρωση των πολιτών σε ζητήματα που αφορούν άμεσα
τη ζωή τους, το μέλλον τους και το μέλλον των παιδιών τους, στην κατεύθυνση της
διεκδίκησης και της επίτευξης μιας άλλης, καλύτερης προοπτικής για την πατρίδα μας
και το λαό της.
Άλλοι ακολουθούν διαφορετικό δρόμο, το δρόμο του εντυπωσιασμού
και της παραπληροφόρησης. Δικαίωμά τους! Ωστόσο η προσπάθεια αποπροσανατολισμού
και καλλιέργειας φοβιών στο λαό, μέσω της επιστημονικοφάνειας, έχει όρια. Τα όρια αυτά όφειλαν να τα γνωρίζουν
οι προσπαθούντες να αντιπαρατεθούν με πυροτεχνήματα, διαστρέφοντας την αλήθεια και
όχι με ουσιαστικά επιχειρήματα, διαφορετικά, πέραν των υπολοίπων, αποδεικνύουν,
ότι έχουν άγνοια κινδύνου. Του κινδύνου
της αυτογελοιοποίησής τους.
Έτσι, έγινε μια πρώτη αποτυχημένη προσπάθεια αντιπαράθεσης, στο
αρχικό άρθρο, με ένα «περισπούδαστο»
άρθρο περί Grexit, στο
οποίο επί της ουσίας, προπαγανδίζεται η λύση Σόιμπλε για την Ελλάδα. Το άρθρο αυτό
με τη σειρά του προκάλεσε τη δική μου ανταπάντηση,
καθώς και ένα σχολιασμό στο ραδιόφωνο, από τον Γενικό Γραμματέα του ΕΠΑΜ και γνωστό
οικονομολόγο Δημήτρη Καζάκη, όπου απαντώντας
συνοπτικά σε αυτούς -μετά από μήνυμα ακροατή- στο ζήτημα του καθορισμού της ισοτιμίας
ενός νομίσματος αναφέρθηκε στη «ρυθμιζόμενη
ελεύθερη ισοτιμία».
Επειδή λοιπόν οι… συμπαθέστατοι «κύριοι» εκεί στο «analyst», δεν έβρισκαν μέχρι εκείνη
τη στιγμή, να ψελλίσουν τίποτε επί της ουσίας στις αιτιάσεις υπέρ του εθνικού
νομίσματος και του ξεμπροστιάσματος του ρόλου τους στην προσπάθεια εξοικείωσης της
κοινής γνώμης με τη λύση «Σόιμπλε», άδραξαν την ευκαιρία της παράθεσης από τον Καζάκη
ενός καθαρά τεχνικού όρου (που οι ίδιοι προφανέστατα αγνοούν), πιστεύοντας, ότι
τώρα μας έχουν πια για τα καλά στο…. χέρι! Που πάτε βρε «καλοί» μου άνθρωποι ξυπόλητοι
στ’ αγκάθια; Αφού δεν το κατέχετε το θέμα, γιατί ασχολείσθε και γίνεσθε ρεζίλι;
Έτσι, βιαστικά και χωρίς στοιχειώδη έρευνα για το τι εννοεί ο
«ποιητής», δημοσίευσαν ένα νέο άρθρο,
με τίτλο ακριβώς τον όρο που χρησιμοποιήθηκε -«ρυθμιζόμενη ελεύθερη ισοτιμία»- και που υποτίθεται, ότι απαντούν, γκρεμίζοντας
τους «μύθους», που εμείς -κατά τη γνώμη τους- καλλιεργούμε, αναγνωρίζοντάς μας το
«ελαφρυντικό» της «καλής προαίρεσης». Τους ευχαριστούμε, αλλά η σοβαρότητα της κατάστασης
που έχει περιέλθει η πατρίδα, δεν μας επιτρέπει, να είμαστε εμείς τόσο γαλαντόμοι
και επιεικείς απέναντί τους…
Έχει αξία όμως, για να ανιχνεύσουμε τη στόχευση αυτής της συντονισμένης
προσπάθειας απαξίωσης της πρότασης περί εθνικού νομίσματος, να ξεκινήσουμε
από την αρχή του άρθρου τους.
«Πιστεύω εις έναν Θεόν»
Έτσι, κάτω από τον τίτλο έχουμε το γνωστό «τροπάρι»: «Εάν η Ελλάδα είχε τη δυνατότητα να μηδενίσει
το χρέος της, να μην εφαρμόζει τα μνημόνια, καθώς επίσης να έχει πλεονάσματα στο
ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών της, σε τι
αλήθεια θα της δημιουργούσε πρόβλημα η παραμονή της στην Ευρωζώνη;».
Ούτε που έχουν καταλάβει οι άνθρωποι αυτοί την άμεση σχέση της
νομισματικής κυριαρχίας με την Εθνική μας Ανεξαρτησία και ότι -πέραν της
σημερινής δυστυχούς συγκυρίας για το λαό και την πατρίδα-, κανείς δεν μπορεί να
έχει ανεξαρτησία, αν δεν εκδίδει ο ίδιος το νόμισμά του. Ούτε τη σχέση αυτής της
κυριαρχίας με την ίδια τη δημοκρατία. Ούτε βέβαια, ότι αυτή η σημερινή δυστυχής
συγκυρία, που ήδη έχει μετατραπεί σε μόνιμη κατάσταση, οφείλεται ακριβώς στην ανεπιφύλακτη
παράδοση του εκδοτικού δικαιώματος του νομίσματος μας σε ξένα κέντρα.
Πέραν όμως από την καταφανή ευρωλαγνεία, προσέξτε παρακαλώ το
υποθετικό της όλης ιστορίας: Εάν η Ελλάδα είχε τη δυνατότητα…. Το γιατί
βεβαίως η Ελλάδα σήμερα δεν έχει τη δυνατότητα,
ούτε που τους απασχολεί!
Γι’ αυτούς, ενδεχομένως, το να μην έχουμε τη δυνατότητα προκύπτει
από κάποιον φυσικό νόμο, ή ίσως αυτά
που τραβάμε να τα προκάλεσε μια θεϊκή κατάρα
κι έτσι δεν μπορούμε να κάνουμε αλλιώς, αδύναμοι μπροστά στη βούληση του Κυρίου! Καλούν τον ελληνικό λαό μάλιστα
-στο τέλος του κειμένου τους- να κάνει αυτοκριτική για τις «τεράστιες ευθύνες»
του μέχρι το 2009!
Του δικού τους κυρίου βεβαίως!... «Πιστεύω εις έναν Θεόν (Ευρώ)
Πατέρα Παντοκράτορα, Ποιητήν ουρανού και γης, ορατών τε πάντων και αοράτων….». Καθαρτήριο
λοιπόν τα μνημόνια και «μετανοείτε... χριστιανοί»! Νηστεία και προσευχή να μας λυπηθεί ο Σόιμπλε, και να εφαρμόσει τη λύση του κρατώντας μας στην ένωση, προτείνουν!
Ζώντας μέσα στη δική τους θεοκρατική (άρα αντιεπιστημονική και
α-πολιτική) αντίληψη των πραγμάτων, ούτε καν διανοούνται, ότι οι καταστροφικές συνθήκες
που βιώνουμε είναι απόρροια πολύ συγκεκριμένων και απολύτως σκόπιμων πολιτικών επιλογών,
τις οποίες οφείλουμε να ανατρέψουμε, εάν επιθυμούμε να συνεχίσουμε ως ελεύθερο Έθνος
και κυρίαρχος λαός!
Στην επόμενη παράγραφο αναγνωρίζουν βέβαια τη δύσκολη κατάσταση
που έχει περιέλθει η Ελλάδα και επαναλαμβάνουν τα «εάν» και τα «εφ’ όσον», δίχως
να προτείνουν κάτι, αλλά καταλήγουν στα περί κυκλοφορίας «μύθων» από αυτούς που
τολμάνε να προτείνουν έναν άλλο δρόμο!
Το «έξυπνο» πουλί από
τη μύτη πιάνεται
Στη συνέχεια στην τρίτη παράγραφο, μπαίνουμε στο επίμαχο: «Μεταξύ αυτών, οι δήθεν μεγάλες δυνατότητες που
θα μας προσέφερε η υιοθέτηση ενός «ευέλικτου» εθνικού νομίσματος – έστω με μία «ρυθμιζόμενη
ελεύθερη ισοτιμία» κατά το πρότυπο της Κίνας!». Ποιος όμως μίλησε για πρότυπα; Που τα ανακαλύπτουν όλα αυτά
για να πλάσουν το δικό τους μύθο;
Παραδείγματα χωρίς να υπεισέρχεται κανείς σε λεπτομέρειες και
μόνο για να καταδειχθούν οι πολλές και διαφορετικές επιλογές που υπάρχουν δόθηκαν.
Η διαστρέβλωση όμως…. παλιά μου τέχνη κόσκινο! Αμέσως μετά προχωρούν στη βαρύγδουπη
διαπίστωση: «Οι δύο αυτές έννοιες βέβαια είναι
σε κάποιο βαθμό αντιφατικές μεταξύ τους, αφού η ισοτιμία ενός νομίσματος είναι
είτε ελεύθερη, είτε κεντρικά ρυθμιζόμενη – αν και για να απλουστεύσουμε το θέμα
υιοθετούμε την ορολογία «Adjustable
Peg» (σύνδεση με ένα νόμισμα με μικρές παρεκκλίσεις).
Πολύ βολική για τους μυθοπλάστες η αυθαίρετη ερμηνεία των
λόγων άλλων! Εδώ βεβαίως η άγνοια ξεπερνάει κάθε πρόβλεψη, αφού ούτε τα
στοιχειώδη δεν γνωρίζουν, και το ρεζιλίκι αποκτά πλέον «υλική» υπόσταση, που
μόνο σε κομπογιαννίτες του είδους θα ταίριαζε δυστυχώς και όχι σε επιστήμονες
με στοιχειώδη σοβαρότητα. Δεν γνωρίζουν καν την καθιερωμένη ορολογία για τα
διαφορετικά μεταξύ τους συστήματα ισοτιμιών (Exchange Rate Regimes) και
μπερδεύουν τη «ρυθμιζόμενη ελεύθερη ισοτιμία» (Managed Floating) με το adjustable peg.
Πάρτε λοιπόν, κατά τα
άλλα αγαπητοί μου θεοσεβούμενοι (του ευρώ και του Σόιμπλε), ένα μικρό μαθηματάκι για αρχαρίους, από το ίδιο το IMF:
https://www.imf.org/external/np/mfd/er/2004/eng/0604.htm και αφήστε μας ησύχους!
https://www.imf.org/external/np/mfd/er/2004/eng/0604.htm και αφήστε μας ησύχους!
Αυτό ακριβώς (managed floating) περιγράφαμε στο ΕΠΑΜ εξ αρχής,
έστω και με διαφορετικούς τρόπους, διότι γνωρίζοντας τα θέματα αυτά σε βάθος,
έχουμε αυτή τη δυνατότητα ακριβούς περιγραφής τους με διαφορετικούς τρόπους. Μια
προσωπική δική μου παλαιότερη αναφορά σε «κλείδωμα», φαίνεται να αποτέλεσε την
ευκαιρία της «μπηχτής» περί αλλαγής θέσης. Ωστόσο, αυτή η παλιά διατύπωση αφορούσε
αποκλειστικά στην αντιστοίχιση άπαξ
των τιμών των προϊόντων και των πάσης φύσης αμοιβών εργασίας, στο κυκλοφορούν νόμισμα
(εσωτερικής αναφοράς, που εξαφανίζεται
άμα τη κυκλοφορία του νέου νομίσματος). Αντιστοίχιση στο ευρώ δηλαδή, που θα
χρησιμοποιούμε στις συναλλαγές μας, μέχρι τη στιγμή της αλλαγής στο νέο νόμισμα
και όχι την εξωτερική ισοτιμία του
νέου νομίσματος με άλλα (η οποία βέβαια θα συνυπολογιστεί στην εσωτερική αυτή αντιστοίχιση).
Γι’ αυτό κι ενώ περιέγραφα τα πλεονεκτήματα μιας ισοτιμίας 1/1, ουδέποτε την
υιοθέτησα ευθέως, εμμένοντας αποκλειστικά στην
εγγύηση της αγοραστικής δύναμης των μετατρεπόμενων στο νέο νόμισμα πάσης
φύσης αμοιβών, καθώς και των αξιών των περιουσιακών στοιχείων. Όπως επίσης και
στις ποσότητες του νέου νομίσματος που θα απαιτηθεί να κυκλοφορήσουν, για να
χρηματοδοτηθεί ο τζίρος στην αγορά και η σχεδιαζόμενη παραγωγική ανασύνθεση της
ελληνικής οικονομίας, θωρώντας ότι η ισοτιμία είναι δευτερεύουσας, αν όχι
καμίας σημασίας. Επειδή, εκείνο που μας ενδιαφέρει και προέχει σε μια τέτοια
μετάβαση σε εντελώς νέο εθνικό
νόμισμα καθαρά κρατικού χαρακτήρα, τη νέα
δραχμή, όπως την αναφέρουμε -και όπως είναι προφανές, για τουλάχιστον το
πρώτο διάστημα της προσαρμογής- είναι η εξασφάλιση
απόλυτης ελευθερίας κινήσεων και επιλογών. Μια ελευθερία κινήσεων
και επιλογών μέσα σε συνθήκες εσωτερικής αγοράς, αλλά κυρίως διεθνούς
περιβάλλοντος, που δεν είναι δυνατό να προβλέψουμε από σήμερα κι όποιος το
επιχειρεί, αν δεν κοροϊδεύει τον εαυτό του, σίγουρα προσπαθεί, να κοροϊδέψει
και να δημιουργήσει σύγχυση και φοβίες στον κόσμο.
Έχοντας αποκλείσει εξ αρχής ως -έτσι κι αλλιώς- καταστροφικό
σενάριο το «peg» ειδικά
με το ευρώ, όπως διαπιστώνουμε από την παραπάνω παραπομπή στα πολλά και
διαφορετικά καθεστώτα νομισματικών ισοτιμιών, που υπάρχουν και εφαρμόζονται, θα
επιλεχθεί (αποκλειστικά με πολιτική απόφαση) εκείνος ο συνδυασμός, που μπορεί
να είναι και πρωτότυπος, ο οποίος αν δεν είναι καθαρά, θα προσιδιάζει
περισσότερο στη «ρυθμιζόμενη ελεύθερη ισοτιμία». Σε κάθε περίπτωση σε ένα
καθεστώς εξωτερικών ισοτιμιών του νέου εθνικού νομίσματος, που θα εξυπηρετήσει
με τον καλύτερο δυνατό τρόπο τα συμφέροντα της χώρας, του λαού της και την
ταχύρρυθμη ανάκαμψη της οικονομίας της. Αλλά θα αποφασιστεί πολιτικά τότε επί του πραγματικού πεδίου, όπως
αυτό θα έχει διαμορφωθεί και όχι με ευθείες προβολές στο μέλλον των σημερινών
συνθηκών.
Τα υπόλοιπα είναι βεβαίως ανάξια σχολιασμού, αφού οι
αναφορές τόσο στην Κίνα, ή σε άλλες περιπτώσεις, όπως στο κλείδωμα της
ισοτιμίας της δραχμής με το δολάριο το 1953 μέχρι την κατάργηση του Bretton Woods, στη ραδιοφωνική
εκπομπή του Δ. Καζάκη, όπως και στη συνέχεια οι υποτιμήσεις που ακολούθησαν, ήταν
απλά παραδείγματα διαφορετικού τρόπου καθορισμού της ισοτιμίας ενός νομίσματος,
αλλά οι φωστήρες του analyst,
τα θεώρησαν ως επιχειρήματα από την πλευρά μας επιτυχημένων πολιτικών αποφυγής
μιας υποτίμησης. Κάθε άλλο μάλιστα. Καμία σχέση, λοιπόν με το επίμαχο ζήτημα
και άδικος ο κόπος. Τζάμπα κόπος και η παράθεση ωραίων διαγραμμάτων, αλλά βρε
παιδιά μια σοβαρή ανάλυση δεν είναι χριστουγεννιάτικο δένδρο, να τη στολίζουμε
αναλόγως. Κρατήστε τα διαγράμματά σας για εκεί που χρειάζονται πραγματικά.
Τώρα αν μέσω άσχετων διαγραμμάτων αποδεικνύεται, ότι οι
νομισματικές παρεμβάσεις ως αναπόσπαστο κομμάτι μιας ευρύτερης πολιτικής, δεν
έχουν να κάνουν με πολιτικές αποφάσεις και επιλογές με συγκεκριμένες ταξικές
στοχεύσεις, αλλά είναι από θεού, ας μη παρουσιάζουμε διαγράμματα, αλλά
εικονίσματα του αγίου Παϊσίου, να μας φυλάει από το κακό!
Ωστόσο δεν πρέπει να μας διαφύγει της προσοχής, ότι μέσω της
εξιστόρησης του τι συνέβη στο ισοζύγιο εξωτερικών συναλλαγών της χώρας τις
δεκαετίες του ’70 & ’80, που οδήγησαν στην ανάγκη υποτιμητικής πολιτικής
αποκαλύπτεται ο «ένοχος», αλλά και οι νεοφιλελεύθερες ακροδεξιές απόψεις των
συγγραφέων του άρθρου. Οι εργαζόμενοι και οι αυξήσεις των εισοδημάτων τους την
εποχή εκείνη είναι ο ένοχος. Ή ένταξή μας στην ΕΟΚ, η πολιτική επιλογή για
αποαγροτοποίηση και αποβιομηχάνιση κατά τους συντάκτες του κειμένου δεν έπαιξαν
κανένα ρόλο! Επίσης, στον πληθωρισμό τότε, δεν έπαιξε κανένα ρόλο η εκτίναξη των
τιμών των πρώτων υλών διεθνώς και ο περίφημος «στασιμοπληθωρισμός» που έπληττε
την Ευρώπη για περίπου δύο δεκαετίες, ούτε βέβαια η σταδιακή καρτελοποίηση της
αγοράς. Οι μισθοί φταίνε! Συνεπώς καλά κάνουν οι «προστάτες» μας και μας
επιφυλάσσουν για το μέλλον ένα κυπελάκι ρύζι την ημέρα! Έτσι δεν θα έχουμε
υποτιμήσεις, ούτε πληθωρισμούς! Αλλά να και κάτι που δεν γνωρίζαμε. Η κυβέρνηση
Μητσοτάκη το 1990 ακολούθησε πολιτική «σκληρής δραχμής» για να τιθασεύει τον
πληθωρισμό, μας λένε. Όμως η περίοδος διακυβέρνησης Μητσοτάκη είναι
χαρακτηριστική της εκτόξευσης του πληθωρισμού ακόμα και πλέον του 25%. Ή μήπως
όχι;
Και όλα αυτά τα άσχετα με το θέμα, για να καταλήξουν στο (σχετικό) συμπέρασμα ότι η ισοτιμία ενός νομίσματος δεν είναι αποτέλεσμα πολιτικών
επιλογών (δεν εξαρτάται από τις δικές μας επιθυμίες) και διέπεται από κάποιους
περίεργους φυσικούς νόμους που μόνο οι συντάκτες του «πονήματος» γνωρίζουν.
Τέλος, σε κάποιο σημείο αναφέρονται (και) στην Ισλανδία και
την εμπλοκή εκεί του ΔΝΤ εξ ανάγκης. Κρύβουν, ή αγνοούν τι επακολούθησε στην
Ισλανδία. Κρύβουν ή αγνοούν, ότι οι Ισλανδοί -προς τιμήν τους- έγγραψαν στα
παλαιότερα των υποδημάτων τους τις εντολές του ΔΝΤ, δεν εφάρμοσαν κανένα
μνημόνιο, αρνήθηκαν να πληρώσουν τα χρέη τους, παρά τους λεονταρισμούς της ΕΕ
για εμπάργκο κτλ, έβαλαν φυλακή τους τραπεζίτες, αύξησαν δραματικά μισθούς και
συντάξεις, δικαιώθηκαν στα δικαστήρια, αποφάσισαν να απορρίψουν την ένταξή τους
στην Ε.Ε. και απολαμβάνουν πρωτόγνωρους ρυθμούς οικονομικής ανάκαμψης. Για όλα
αυτά τσιμουδιά οι καλοί μας «προπαγανδιστές» του analyst.
Κάνοντας βέβαια μια «παραχώρηση» αποδέχονται ότι «εάν το αντίτιμο της παραμονής μας στην
Ευρωζώνη είναι το οδυνηρό παρόν και το ακόμη πιο οδυνηρό μέλλον που μας
επιφυλάσσεται, είναι καλύτερα να την εγκαταλείψουμε το συντομότερο δυνατόν».
Μπράβο, το καταλάβατε!
Φοβάμαι όμως, ότι εκεί που χάνουν οριστικά τη «μπάλα» είναι,
όταν μας κατηγορούν για μυθοπλασίες κρατώντας για τον εαυτό τους την
«υπευθυνότητα» ώστε να μη διασπείρουν ψευδείς ελπίδες στους συμπολίτες μας. Μα οι
ίδιοι κάνουν κάτι πολύ χειρότερο!
Διασπείρουν με το ένδυμα του επιστήμονα και του ειδικού, φοβίες στον κόσμο, παραπληροφορώντας
τον για τις επιλογές που υπάρχουν. Προσπαθούν να πείσουν, ότι πρέπει να
σκύβουμε το κεφάλι και να υπομένουμε, απαξιώνοντας και συκοφαντώντας τη
μοναδική λύση που υπάρχει για το σπάσιμο του φαύλου κύκλου, της ύφεσης, της
λιτότητας, και της αποτροπής της εξαθλίωσης των ανθρώπων και της οριστικής
διάλυσης της χώρας. Δηλαδή, αυτό που με ξεκάθαρο λόγο και απολύτως τεκμηριωμένο,
εμείς προτείνουμε, τη διαγραφή των χρεών και τη ρήξη με την ευρωένωση.
Και για να σταθώ λίγο πιο επιεικής, αν φυσικά οι άνθρωποι αυτοί
υπονοούν, ότι κάτω από τις σημερινές περιστάσεις δεν ευνοούν οι συσχετισμοί
δύναμης να προχωρήσουμε, αυτό είναι συζητήσιμο βεβαίως. Να το δούμε και εδώ
είναι που χρειάζεται η μεγαλύτερη δυνατή συνεργασία και επεξεργασία μιας
στρατηγικής ανατροπής αυτών των συσχετισμών. Αλλά αυτό δεν γίνεται με το να
καθόμαστε με σταυρωμένα τα χέρια και να περιμένουμε την εξ ύψους βοήθεια, διότι
αυτή δεν θα έλθει ποτέ! Ούτε να υπονομεύουμε αυτήν την προσπάθεια, με λόγια, ή
έργα.
Τέλος, ούτε απειλούμε, ούτε εκβιάζουμε τον οποιονδήποτε,
μολονότι οι δανειστές μας χρησιμοποίησαν το ευρώ και το χρέος που αυτό
δημιούργησε, για να εισβάλλουν και να κατακτήσουν τη χώρα και τώρα εξακολουθούν
να μας απειλούν και να μας εκβιάζουν, προκειμένου να μην τολμήσουμε να αντιδράσουμε και χρησιμοποιούν επίσης τους ντόπιους πρόθυμους να παίξουν το ρόλο της πέμπτης φάλαγγας γι' αυτό το σκοπό.
Εμείς επιλέξαμε τη στρατηγική της απελευθέρωσης. Αυτό κάνουμε
και αυτό προσπαθούμε. Εκείνοι που γράφουν τέτοια κείμενα υποτέλειας και
ραγιαδισμού διαστρεβλώνοντας ακόμη και τα στοιχεία, επέλεξαν να βρεθούν στην
αντίθετη πλευρά, ρίχνοντας τις ευθύνες στον ελληνικό λαό, που τον εξαπάτησαν οι
δωσίλογοι πολιτικοί του ταγοί. Δικαίωμά τους, αλλά θα εισπράξουν γελοιοποιούμενοι κατ' αρχάς και τα
επίχειρα των επιλογών τους.
*Ο Όθωνας Κουμαρέλλας είναι αρχιτέκτονας και μέλος της
Πολιτικής Γραμματείας του ΕΠΑΜ